In de 20e en 21e eeuw is in Europa duidelijk vooruitgang geboekt wat betreft het recht van vrouwen om over hun lichaam en seksualiteit te beslissen. Toch worden die rechten nog steeds ernstig belemmerd. Gaan we achteruit? Wat zijn de huidige uitdagingen? Op welke mogelijke oplossingen hoopt u en waarom?
Zelf vind ik het recht op abortus een goede wereldwijde graadmeter om te bepalen in welke mate vrouwen de regie over hun lichaam in eigen handen hebben.
Voor mij persoonlijk is van belang dat Frankrijk in augustus 2020 een wet heeft ingevoerd om de wettelijke abortustermijn te verlengen van twaalf naar veertien weken zwangerschap. Die wet werd eerst aangenomen door de Nationale Vergadering, vervolgens verworpen door de Senaat en uiteindelijk, na een verhit debat, begin 2022 toch aangenomen.
Abortus tot veertien weken is nu legaal, maar er wordt nog altijd veel over gediscussieerd!
Ik heb de indruk dat de wil om opnieuw te investeren in beslissingen die onze lichamen aangaan – voorbehoedsmiddelen, abortus, bevalling, menstruatie, menopauze, masturbatie, seksualiteit – tegenwoordig verder gaat dan dat militante kader en echt de levens- en gezinssfeer binnenkomt. Dat merk ik aan alle boeken, documentaires en Instagramaccounts die het zo goed doen.
Er zijn nog steeds veel politieke, medische en farmaceutische belemmeringen ... maar feminisme dringt langzaam maar zeker overal door en dat is geweldig om te zien!
In uw grafisch werk lijkt het vrouwelijk lichaam (borsten, vagina enz.) centraal te staan. Welke reacties brengt dit teweeg bij uw lezers en de mensen die deelnemen aan de workshops die u organiseert? Komen er bijvoorbeeld verschillende reacties van verschillende generaties?
Toen ik borstkanker kreeg, realiseerde ik me dat ik mijn lichaam helemaal niet kende. Daarnaast kwam ik erachter dat veel beslissingen zonder mijn medeweten werden genomen, zonder dat ze echt aan mij werden uitgelegd.
Ik besefte dat kennis macht was en dat ik de regie alleen weer in eigen handen zou kunnen nemen door los te komen van de medische infantilisering.
Ik heb met dokters, verloskundigen en verenigingen gesproken en veel vragen gesteld. Daarna heb ik de vagina, de baarmoeder, de clitoris, de klier van Bartholin, de urethrale spons en de klieren van Skene getekend ... Ik heb weergegeven hoe die allemaal met elkaar interageren en deel uitmaken van mijn lichaam (ook al is er een verschil tussen het bouwplan van een huis maken en hoe je in dat huis woont).
Dat heb ik allemaal via een strip en via de sociale media gedeeld (dat was meer dan vijf jaar geleden, toen beelden van de clitoris en de vulva minder wijdverbreid waren; vandaag de dag zien we er meer) en ik heb veel feedback gekregen.
Mijn publiek is erg breed: van tieners tot oudere vrouwen. Die onderwerpen zijn nog altijd een groot taboe, daarom gebruik ik humor en tekeningen. Zo kom ik minder direct over.
Wat me opvalt, vooral bij conferenties, is dat eerst het ijs gebroken moet worden, maar dat iedereen daarna erg geïnteresseerd is en over die intieme onderwerpen wil (en moet) praten.
Mijn strip Vagin tonic is nu ruim vijf jaar oud en ik krijg nog altijd veel brieven van mensen die zeggen hoe goed ze zich erdoor voelen.
