Afbrokkelende zekerheden
Wereldwijde recessie en stijgende energieprijzen – de naoorlogse economische bloei in Europa kwam in de jaren zeventig abrupt tot stilstand. Nieuwe maatschappelijke bewegingen daagden de politieke orde uit.
Ondanks de economische en sociale onrust bleef de Europese Gemeenschap bouwen aan de gemeenschappelijke markt. Griekenland, Portugal en Spanje, die het juk van de dictatuur hadden afgeschud, traden toe als nieuwe lidstaten.
De communistische landen raakten verzwakt door structurele problemen en maakten een periode van achteruitgang door. In 1989, twee eeuwen na het uitbreken van de Franse revolutie, gingen deze regimes als gevolg van grotendeels vreedzame revoluties ten onder.
Met het einde van de Koude Oorlog kregen de Europese staten de mogelijkheid om geleidelijk een steeds nauwere samenwerking aan te gaan. Voormalig communistische landen sloten zich aan bij de Europese Unie, waarmee het aantal lidstaten verdubbelde. Staten kwamen overeen om steeds meer bevoegdheden over te dragen, zodat zij op supranationaal niveau efficiënt konden werken.
De financiële en eurocrisis van 2008 hebben weliswaar duidelijk gemaakt hoe nauw de lidstaten met elkaar verbonden zijn, maar hebben ook tekortkomingen aan het licht gebracht. Zij stellen de Europese solidariteit op de proef.
